Toen ik op de Filmacademie niet uit de verf kwam als teamplayer, ging ik als lonewolf studeren op de Koninklijke fotoacademie. Het maken van beeld was nog steeds mijn passie maar dan liever alleen.

Als student fotograaf was het altijd mijn ambitie om groot te worden in de kunstwereld. Maar ongewild rolde ik toch in de wereld van de commercie (commercie was destijds not done voor een student fotograaf). Wat je als fotograaf vooral leerde was gezien te worden als specialist. Een creatieveling die nooit de plank mis slaat met haar foto’s. Maar voor zakelijke foto’s gebeurde er gaandeweg toch iets heel anders.  Een foto gemaakt door mij zou, zonder de juiste vragen te stellen, nooit écht een goede foto worden. Het werd steeds ongemakkelijker als mensen hun lot volledig in mijn handen legde en ik gewoon mijn gang moest gaan want “ik was toch de expert?” Maar zelfs bij een kapper kunnen er ongewenste resultaten ontstaan als je er als klant niet bovenop zit!

Verbinding maken vanaf een foto is cruciaal

En dat was nu juist de crux. Wat wil je dan als klant? Ja, op de foto. Gewoon netjes en professioneel. Niet te stijfjes. Zodat iedereen kan zien wie je bent. Ook ik vond het niet makkelijk om te bedenken hoe ik op de foto wilde komen. Het moest vooral mooi zijn, professioneel en representatief. Maar ik kreeg helaas niet de foto’s waaraan mijn ideale klanten echt zagen wat ze aan mij hadden. Dus van verbinding maken was al helemaal geen sprake.

Ik raakte steeds meer geïnteresseerd in hoe mensen zichzelf zien én wat ze vervolgens aan de wereld willen laten zien. Daar zaten, verrassend genoeg, vaak tegenstellingen in. Die wil ik graag doorbreken.

De nuchterheid van het bedrijfsleven spreekt me heel erg aan. Enerzijds gaat het daar gewoon maar om werk, en anderzijds neem je daar wel jezelf in mee. Hoe hou je daarin balans? Vooral de mensen zelf inspireren mij daarin. Zo fotografeer ik regelmatig personen die iets hebben bereikt wat het gros van de mensen nooit zal bereiken. Wat drijft zo iemand? Hoe praat hij of zij, wat moet diegene daarvoor laten? En wat krijgt hij of zij ervoor terug? Dat maakt me nieuwsgierig en ik wil altijd proberen iets daarvan op de foto terug te laten zien.

Ik wil weten met wie ik aan de slag ga. Want het is hún verhaal dat zichtbaar moet zijn. Als een persoon namelijk bij de kern van zijn eigen verhaal kan komen, dan weet diegene ook wat ze kunnen laten zien om verbinding te maken met een ander. En omdat ze zeggenschap hebben over hun foto’s maakt dat het ook duurzaam voor ze.

Of het nou om de klusjesman gaat of de CEO. Ze hebben allemaal een verhaal en bieden waarde met datgene wat ze het meeste in hun leven doen.

Op deze manier met fotografie bezig zijn zie ik mezelf graag nog jaren doen!